Dramatherapiestudent Elias Callewaert wint Vlaamse scriptieprijs

Nog hijgend van ons spel, neem ik een leisteen uit mijn rugzak en schrijf de boodschap: “Voor de meest volhardende grootvader die ik ken.” Hij neemt de steen aan en lacht verlegen. “Waarom ben je hier?”, vraagt hij. Ik leg het opzet van mijn bezoek uit. Hij lacht en zegt: “Ik ben niet echt eenzaam, hoor.” Ik antwoord dat dat niet hoeft, zolang hij maar een goed gevoel aan deze ontmoeting overhoudt. “Ja, dat wel! Dit is iets wat ik normaal nóóit zou doen.” Meneer is praatgraag en het lijkt alsof hij opgelucht is dat er iemand is om naar hem te luisteren. Even later heeft hij het terug over zijn (klein)kinderen. Een zekere tristesse klinkt in zijn stem: “Ik ben ook niet mee met die technologie. Af en toe bellen we wel eens, maar dat is niet hetzelfde. Dat doet me veel verdriet.”, zegt hij. Vervolgens voegt hij er vluchtig en lacherig aan toe: “Grappig… Ik zei net dat ik niet eenzaam ben, maar misschien ben ik eenzamer dan ik dacht.” Zijn stem beeft zacht. “Blij dat ik er was, vandaag!”, antwoord ik.

Zo wordt dramatherapie in al haar schoonheid en kracht om te verbinden mooi in de kijker gezet. Wat een fantastische prestatie Elias! We hopen nog veel van je te mogen horen.